شعبان ماه بسیار شریفى است و به حضرت سید انبیاء صلّى الله علیه و آله منسوب است و آن حضرت این ماه را روزه مى گرفت و به ماه رمضان وصل مى کرد و مى فرمود : "شعبان ماه شريفي است و آن ماه من است. حاملان عرش آن را بزرگ مي‌شمارند و حق آن را مي‌شناسند. آن ماهي است كه در آن همچون ماه رمضان، روزي بندگان زياد مي‌گردد و در آن بهشت آذين بسته مي‌شود و اين ماه را شعبان ناميده‌اند. زيرا در آن ارزاق مومنان تقسيم مي‌شود و آن ماهي است كه عمل در آن چند برابر مي‌شود و كار نيكو هفتاد برابر ثمره مي‌دهد.

روايت شده است كه اباعبداللّه(ع) مى فرمود: كسى كه روز اول ماه شعبان روزه بگيرد بهشت بر او واجب مى شود و هر كس دو روز روزه بگيرد، خداوند در هر روز و شبى در دنيا به او نظر مى افكند و نظر خود را به او در بهشت ادامه مى دهد و هر كس سه روز روزه بدارد، خدا را در عرش او و بهشت خود زيارت مى نمايد. يعنى زائر خدا مى شود همانطور كه اگر كسى قصد خانه خدا كند، قصد خدا را نموده است.

 امام صادق(ع)  نیز فرموده است: هر كس سه روز آخر ماه شعبان را روزه بگيرد و به روزه ماه رمضان وصل كند خداوند ثواب روزه دو ماه پى در پى را برايش محسوب مى‏كند.